رختکن

لغت نامه دهخدا

رخت کن. [ رَ ک َ ] ( نف مرکب ) کننده و بیرون آرنده جامه. که لباس خود را درمی آورد. درآرنده ٔجامه. بیرون کننده جامه از تن. آنکه جامه خود را از تن می کند و برمی آورد. || ( اِ مرکب ) آنجای از گرمابه که در آن لباس می کنند. ( ناظم الاطباء ). سربنه حمام. جامه کن حمام. محوطه ای در خارج حمام برای نهادن جامه ها. بنه. بینه. مسلخ. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ معین

( ~. کَ ) (اِمر. ) اتاقی که در آن لباس از تن درآورند و در جارختی گذارند، جایی از گرمابه که در آن لباس ها را از تن درآورند.

فرهنگ عمید

جایی در حمام، ورزشگاه، و مانند آن برای عوض کردن لباس.

فرهنگ فارسی

( اسم ) اطاقی که در آن لباس خود را بیرون آورند و به رخت آویز آویزان کنند .
جایی که لباس ازتن بیرون آورندودرجارختن بگذارند

فرهنگستان زبان و ادب

{cloak room} [گردشگری و جهانگردی] محلی برای نگهداری بالاپوش مهمانان در مهمان خانه/ هتل و عذاخوری/ رستوران و غیره

ویکی واژه

در تئاتر cloakroom dressing room در ورزشگاه و فروشگاه لباس: changing room
attaccapanni
spogliatoio
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال فرشتگان فال فرشتگان فال نخود فال نخود فال پی ام سی فال پی ام سی فال درخت فال درخت