راهگرد

لغت نامه دهخدا

راهگرد. [ گ َ ] ( نف مرکب ) که در راه بگردد. که درراه گردش کند. که در راه قدم زند. گردنده در راه.
راهگرد. [ گ ِ ] ( اِخ )نام ایستگاه راه آهن جنوب میان ایستگاه سواریان و نانگرد، واقع در 248هزارگزی تهران. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ فارسی

نام ایستگاه راه آهن جنوب میان ایستگاه سواریان و نانگرد.

فرهنگستان زبان و ادب

{ramp} [مشترک حمل ونقل] راه کوتاهی که دو شاخۀ مجاور یک تقاطع را به یکدیگر متصل کند

ویکی واژه

راه کوتاهی که دو شاخۀ مجاور یک تقاطع را به یکدیگر متصل کند.