کلمه «نضخان» در اصل از ریشه «نضخ» گرفته شده و به نشانه یا اثری اطلاق می‌شود که از خوشبو یا طیب روی جامه یا اشیاء باقی می‌ماند. این نشان خوشبو، همچون عطر و بوی معطر، به‌صورت اثر پایدار یا ماندگار در لباس یا اجسام دیگر دیده می‌شود و در متون قدیمی به آن توجه شده است. کاربرد این معنا بیشتر در زمینه‌های توصیفی و طبی یا ادبی بوده است. علاوه بر نشان خوشبو، نضخان در متون به معانی دیگری نیز آمده است؛ از جمله سخت جوشیدن آب در چشمه یا از پایین به بالا جهیدن آن. این کاربرد بیشتر در زمینه طبیعی و توصیف رفتار آب و منابع آن است و در منابع کلاسیک مانند «منتهی الارب» و «اقرب الموارد» به آن اشاره شده است. همچنین، گاهی به معنای پراکنده افکندن تیر در دشمن نیز به کار رفته است، که نشان‌دهنده گستردگی کاربرد لفظ در متون نظامی و تاریخی است.
