خودخور

لغت نامه دهخدا

خودخور. [ خوَدْ / خُدْ خوَرْ / خُرْ ] ( ص مرکب ) آنکه غم خویش بکس نگوید تا تسکین یابد. || آنکه تنها خورد. ( یادداشت بخط مؤلف ).

فرهنگ معین

( ~. خُ ) (ص فا. ) (عا. ) کسی که غصه بسیار می خورد.

فرهنگ عمید

ویژگی کسی که بسیار غصه می خورد و رنج خود را آشکار نمی کند.

فرهنگ فارسی

( صفت ) کسی که غصه بسیار میخورد .
آنکه غم خویش بکس نگوید تا تسکین یابد یا آنکه تنها خورد .

ویکی واژه

(عا.)
کسی که غصه بسیار می‌خورد.