لغت نامه دهخدا
حکر. [ ح َ ] ( ع مص ) انبار کردن غله برای گران فروختن. احتکار. || ستم کردن. || بد زیستن. ( منتهی الارب ).
حکر. [ ح ُ ک َ ] ( ع اِ ) غله که نگاهدارند تا بگرانی فروشند. ( منتهی الارب ). محتکر. حکر.
حکر. [ ح َ ک َ ] ( ع مص ) ستیهیدن. لجاج کردن. || سرخود شدن بچیزی. سرخود شدن. استبداد کردن. || ( اِ ) غله که نگاهدارند تا بگرانی فروشند. حُکَر. || لجاج. || استبداد. || آب جمع شده. ( منتهی الارب ).
حکر. [ ح َ ک ِ ] ( ع ص ) نعت از حکر. محتکر. احتکارکننده. || ستیهنده. || سرخود. مستبد. ( منتهی الارب ).
