تونل باد
دانشنامه عمومی
تونل های باد ما فوق صوت به صورتی کار می کنند که بر خلاف منطق به نظر می آید؛ مثلاً در گلوگاه تونل باد تنگ شده انتظار می رود که سرعت بادی که از میان آن عبور می کند افزایش یابد بنابراین به نظر می آید که در چنین تونل بادهایی مدل باید در گلوگاه قرار گیرد، تا با سطح بالاتری از سرعت جریان در تماس باشد. اما واقعیت بدین گونه است که به محض رسیدن جریان به این قسمت سرعت هواپیما به ۱ ماخ می رسد، هوا متراکم و گرم می شود. وقتی که هوا از این گلوگاه عبور می کند ( در واقع سرعتش بیشتر از ۱ ماخ است ) انرژی که در هوا به علت متراکم شدن و گرم شدن ذخیره شده بود، به انرژی جنبشی تبدیل می شود. به بیان دیگر تمام این انرژی ذخیره شده مجبور به تبدیل شدن به گونه دیگری از انرژی می باشد و در فرم جدید میزان زیادی هوا با سرعت بسیار بالا در حال حرکت از میان تونل می باشد. تونل باد ما فوق صوت به این طریق کار می کند و مدل در مقطعی از تونل که گشاد می شود قرار می گیرد.
تعداد بسیار زیادی تونل ما فوق صوت کوچک در دهٔ ۴۰ میلادی مورد استفاده بودند اما طراحان هواپیما به تونل های بزرگتری برای مدل هایشان نیاز داشتند. در سال ۱۹۴۸ کمیتهٔ ملی مشورتی هوانوردی ( ناکا ) شروع به ساخت تونل بادهای مافوق صوتی با ابعاد ۱٫۲*۱٫۲ متر در مرکز تحقیقاتی لانگلی در سواحل اتلانتیک در ویرجینیا کرد. در همین زمان تأسیسات دیگر ناسا در مرکز ایمز واقع در کالیفرنیا نیز شروع به شاخت تونل مافوق صوت نسبتاً بزرگتر و پیچیده تر کرد.
