بلاچین

لغت نامه دهخدا

بلاچین. [ ب َ ] ( نف مرکب ) بلاچیننده. بلاگردان. || کنایه از صدقه و قربانی باشد. ( از آنندراج ) :
شکر می شد لب او را بلاچین
که حرفش بود همچون نام شیرین.فوقی یزدی ( از آنندراج ).

فرهنگ معین

(بَ ) [ ع - فا. ] (ص فا. ) بلاگردان .

فرهنگ عمید

= بلاگردان

فرهنگ فارسی

بلاگردان
( اسم ) بلا گردان
بلا چیننده ٠ بلا گردان ٠ یا کنایه از صدقه و قربانی شد ٠

ویکی واژه

بلاگردان.