معنی بالا تنه

لغت نامه دهخدا

بالاتنه. [ ت َ ن َ /ن ِ ] ( اِ مرکب ) مقابل پائین تنه. قسمت از کمر ببالای اندام آدمی. ( از یادداشت مؤلف ). نیمه بالایین بدن آدمی. || قسمت بالایین جامه که از کمر ببالا را پوشد. ( یادداشت مؤلف ). آن جزء از جامه که بالاتنه را پوشد در جامه های دراز. مقابل پائین تنه و دامن.

فرهنگ معین

(تَ نِ ) (اِمر. ) ۱ - بخش بالایی تنه از کمر به بالا. ۲ - بخشی از یک لباس که آن بخش از بدن را می پوشاند.

فرهنگ عمید

۱. قسمت بالای بدن از سر تا کمر.
۲. [مجاز] قسمت بالای لباس.

فرهنگ فارسی

قسمت از کمر ببالای اندام آدمی

دانشنامه عمومی

بالاتنه قسمت بالایی بدن انسان ( شامل اعضای بالا ی کمر ) گویند. سر، دست ها و سینه بالاتنه به حساب می آیند.
بالاتنه در خیاطی نیز پرکاربرد هست و برای دوخت لباس ها اندازه گیری میشود و اهمیت بالایی دارد.
بالاتنه هم چنین برای پیکره هایی که فقط قسمت بالایی بدن انسان ( معمولاً شامل سر و گردن و قسمتی از سینه و شانه ها ) را نمایش می دهند، نیز کاربرد دارد. در این مورد در برخی مواقع از کلماتی نظیر "مجسمه نیم تنه"، "پاسنگ"، "پایه ستون" یا "پایه مجسمه" نیز استفاده می شود.