عبادت کننده یعنی عابد، این جمله به سادگی و به وضوح نشان‌دهنده ارتباط عمیق بین مفهوم عبادت و کسی است که این عمل را انجام می‌دهد. عبادت به معنای پرستش و بندگی خداوند است و عابد به کسی اطلاق می‌شود که در این مسیر گام برمی‌دارد. در واقع، عابد کسی است که با دل و جان به پرستش خداوند مشغول است و تلاش می‌کند تا با اعمال نیک خود، رضایت الهی را جلب کند. واژه عبادت به اعتقاد بسیاری از زبان‌شناسان به معنای خضوع است. طبری در تفسیر جامع البيان بیان می‌کند که اصل عبودیت، که به نظر او شامل عبادت نیز می‌شود، در میان تمام عرب به معنای ذلت و خاکساری است. قرطبی نیز تصریح می‌کند که اصل عبادت خضوع است. شایان ذکر است که برخی از منابع به جای خضوع، واژه ذلت را به کار برده‌اند که به معنای نزدیک به خضوع یا نهایت خضوع است. تمام اعضای اهل بیت به عبادت مشغول بودند و عبادت‌های حضرت علی علیه‌السلام در زمان خود بی‌نظیر بود. همچنین، امام حسین علیه‌السلام به خواهرشان حضرت زینب سلام‌الله علیها فرمودند: در نمازهای شب خود مرا فراموش نکن. این استاد عبادت را به این صورت تعریف کرد: عبادت، عملی صحیح است که مورد رضایت خداوند متعال قرار می‌گیرد و هرگاه با انگیزه‌ای الهی همراه باشد، ارزش آن افزایش می‌یابد.
