اسم عبدالصاحب به معنای بنده صاحب و بنده مالک است. این اسم در فرهنگ اسلامی و عربی به نوعی تملک و وابستگی به خداوند اشاره دارد. در تاریخ، دو شخصیت مهم با این نام وجود دارند. یکی از آن‌ها عبدالصاحب دجیلی است که در دوره‌های ۱۳۳۱ تا ۱۳۶۲ قمری زندگی می‌کرد و به عنوان یک ادیب و مورخ عراقی شناخته می‌شود. او از نجف بود و آثارش شامل کتاب‌هایی در زمینه علوم و فنون، شعرای مختلف و تاریخ ادبیات عربی می‌باشد که همه آن‌ها به چاپ رسیده‌اند. دیگر شخصیت معروف با این نام، عبدالصاحب نجفی است که در سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۵۳ قمری به عنوان فقیه امامی در نجف فعالیت می‌کرد. از آثار او می‌توان به کتاب‌هایی چون الجوهرة فی شرح التَّبصرة، شرح المَبسوط و کَنزالفرائد اشاره کرد. این آثار در زمینه‌های فقه و اصول دین نوشته شده‌اند و به عنوان منابع معتبر در این حوزه شناخته می‌شوند. به طور کلی، عبدالصاحب نمادی از علم و ادب در تاریخ فرهنگی و مذهبی عراق است.
