حاتم طایی با نام کامل حاتم بن عبدالله بن سعد بن الحشرج بن أمریء القیس یکی از شخصیت‌های برجسته عرب و از قبیلهٔ طائی، یکی از قبایل معروف شبه‌جزیره عربستان است. در خوزستان، دودمان بنی طرف و بنی لام عبدالخان نیز نسب خود را به این قبیله نسبت می‌دهند. حاتم علاوه بر شهرتش به عنوان یک شخصیت تاریخی، شاعر نیز بود و دیوان شعری به نام دیوان حاتم‌الطّائی از خود به جا گذاشته است. قبیلهٔ حاتم طائی در منطقه‌ای میان دو کوه معروف به بلاد الجبلین سکونت داشتند. این منطقه بعدها به دیار حاتم طائی معروف شد که امروزه روستای توارن نامیده می‌شود و در ناحیهٔ حائل در شمال عربستان سعودی واقع شده است. حاتم در این مکان زندگی می‌کرد و در همان‌جا نیز درگذشت. قبر او در پای کوه توارن قرار دارد و به عنوان زیارتگاهی برای مردم از داخل و خارج عربستان شناخته می‌شود. حاتم پیش از ظهور اسلام به دین مسیحیت گرایش داشت و در سال ۶۰۵ میلادی وفات یافت. آثار باقی‌مانده از قصر او و اجاق معروف به اجاق غذای حاتم هنوز در پای کوه موجود است. حاتم یکی از شاعران بزرگ عرب به شمار می‌رفت و در میان جوانان و پیران از احترام ویژه‌ای برخوردار بود. او فردی بخشنده، شجاع، قوی و مهمان‌نواز بود. تنها به نام خدا قسم می‌خورد و همواره راستگو بود. در ماه رجب کسی را نمی‌کشت، زیرا این ماه در قبیله‌اش بسیار محترم شمرده می‌شد. او هر روز ده شتر قربانی می‌کرد و به اطعام مردم می‌پرداخت. حاتم مردمی‌دار بود و مردم به دور او جمع می‌شدند. داستان‌ها و حکایات زیادی از کرم، سخاوت و شجاعت او به یادگار مانده است.
