کلمه دانای کل به عنوان یک مفهوم فلسفی و ادبی، به فردی اطلاق می‌شود که تمام دانش و آگاهی را در اختیار دارد. این واژه معمولاً در متون ادبی و داستانی به کار می‌رود، جایی که نویسنده از این شخصیت به عنوان ناظر و راهنمایی برای شخصیت‌های دیگر استفاده می‌کند. این اصطلاح به خوانندگان کمک می‌کند تا به عمق داستان پی ببرند و از زوایای مختلف به وقایع نگاه کنند. در ادبیات کلاسیک، این شخصیت می‌تواند اطلاعاتی دربارهٔ آینده یا گذشتهٔ شخصیت‌ها ارائه دهد و در نتیجه، سرنوشت آن‌ها را تحت تأثیر قرار دهد. این نوع روایت، تعامل خواننده با متن را افزایش می‌دهد و او را به تفکر و تامل وامی‌دارد. در واقع، مفهوم آن نه تنها به‌عنوان یک ابزار داستان‌نویسی، بلکه به‌عنوان یک نماد از جستجوی انسان برای دانایی و حقیقت در زندگی نیز قابل مشاهده است. در دنیای امروز، جایی که اطلاعات به سرعت در حال گسترش است، ما نیز به نوعی به دنبال آن در زندگی خود هستیم؛ شخصیتی که بتواند به ما کمک کند تا در این دنیای پیچیده و پر از ابهام، راه خود را پیدا کنیم. بنابراین، این کلمه فراتر از یک اصطلاح ادبی، نمایانگر آرزوی انسانی برای دستیابی به دانش و درک عمیق‌تر از هستی است.
