سروسودا (سرو سودا) یک اصطلاح ادبی و شاعرانه است که در ادبیات فارسی به کار می‌رود و به دو مفهوم اصلی اشاره دارد:
مفهوم لغوی
خواست، میل، آرزو: در این معنا، سروسودا به معنای آرزو و میل شدید به چیزی است، این واژه به تمایلات و کشش‌های عمیق انسانی اشاره دارد.
رابطه عاشقانه: سرو در ادبیات فارسی به معنای زیبایی و جوانی است و به محبوب یا معشوق اشاره دارد. بنابراین، سرو سودا می‌تواند به معنای عشق و میل به محبوب باشد.
کاربرد در شعر
اسیری لاهیجی: تا دیده جان دید بهم زلف و رخت را، با ظلمت و نورست دلم را سرو سودا
در اینجا، شاعر به زیبایی زلف و رخ محبوب اشاره می‌کند و بیان می‌کند که این زیبایی چگونه دل او را تحت تأثیر قرار داده است و در او میل و اشتیاق فراوان ایجاد کرده است.