بوف کور رمانی کوتاه اثر صادق هدایت، نویسنده مشهور ایرانی است که به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار ادبیات مدرن ایران شناخته می‌شود. این رمان به سبک فراواقع نوشته شده و روایتگر تک‌گویی یک راوی است که دچار توهم و پندارهای روانی است. بوف کور نخستین بار در سال ۱۳۱۵ خورشیدی (۱۹۳۷ میلادی) در بمبئی منتشر شد و تا به امروز به ۳۲ زبان زنده دنیا ترجمه شده است.
تاریخچه نگارش
هدایت این رمان را در سال ۱۳۰۹ خورشیدی نوشته و در زمان تحصیل خود در فرانسه آن را به پایان رسانده است. پس از بازگشت به ایران و به دلیل محدودیت‌های سیاسی و سانسور، هدایت به هند سفر کرده و نسخه‌ای از بوف کور را به صورت پلی‌کپی منتشر کرد. این اثر به سرعت مورد توجه قرار گرفت و به عنوان یکی از نخستین رمان‌های مدرن فارسی شناخته شد.
خلاصه داستان
داستان از زاویه دید اول شخص روایت می‌شود و به دو بخش اصلی تقسیم می‌شود. بخش اول به توصیف زندگی راوی و عشق او به یک دختر اثیری می‌پردازد، که در نهایت به مرگ او و تلاش راوی برای جاودانه کردن یاد او منجر می‌شود. در بخش دوم، راوی به دنیایی دیگر سفر می‌کند و درگیر مشکلات روانی و اجتماعی خود می‌شود. او در این بخش به تقابل با جامعه و احساس انزوا و دردهای درونی خود می‌پردازد.
جایگاه و تأثیر
بوف کور به عنوان یکی از آثار مهم ادبیات معاصر ایران شناخته می‌شود و تأثیرات عمیقی در ادبیات و سینمای ایران گذاشته است. این رمان نه تنها به خاطر نثر خاص و سبک نوشتاری هدایت، بلکه به دلیل عمق فلسفی و اجتماعی خود نیز مورد توجه قرار گرفته است. بسیاری از نویسندگان و منتقدان بین‌المللی، این اثر را شاهکار ادبیات مدرن می‌دانند و در تاریخ ادبیات فارسی جایگاه ویژه‌ای دارد.
