بادپایی به معنای چابکی، فرز بودن و سرعت است، این واژه به ویژگی‌هایی اشاره دارد که نشان‌دهنده تندرو بودن و توانایی حرکت سریع است. در ادبیات فارسی، بادپایی به عنوان کنایه‌ای از اسب تندرو به کار می‌رود، که باعث می‌شود یک اسب بتواند با سرعت و چابکی حرکت کند.
مثال:
«فرود آمد از دژ به کردار شیر / کمر بر میان، بادپایی به‌زیر»
کمر بر میان، بادپایی به‌زیر، یعنی آماده جنگ سوار بر اسب شد.