اختلال اوتیسم اصطلاحی جامع است که پزشکان برای توصیف مجموعه‌ای از اختلالات رشدی عصبی به کار می‌برند. این اختلالات با چالش‌هایی در زمینه ارتباط و تعامل اجتماعی همراه هستند. افراد مبتلا به ASD معمولاً الگوهای رفتاری محدود، تکراری و کلیشه‌ای را از خود نشان می‌دهند. واژه طیف در این تعریف به این نکته اشاره دارد که علائم این اختلال در افراد مختلف متفاوت بوده و انواع و شدت‌های گوناگونی دارد. همچنین، شیوع آن در پسران چهار برابر بیشتر از دختران است. این بیماری معمولاً قبل از سه سالگی ظاهر می‌شود و علائم آن می‌تواند بسیار گیج‌کننده باشد، زیرا برخی از کودکان مبتلا به آن به نظر می‌رسد که تا پیش از بروز بیماری، رشد نرمالی داشته‌اند. هرچند شدت علائم در افراد مختلف متفاوت است، اما همه افراد مبتلا به اختلالات مشخصی در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی مواجه هستند. به عنوان مثال، برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم هرگز در طول زندگی خود صحبت نمی‌کنند و بیشتر آن‌ها علاقه‌های محدود و رفتارهای تکراری از خود نشان می‌دهند. والدین ممکن است متوجه شوند که نوزادشان از برقراری تماس چشمی خودداری می‌کند یا به آن پاسخ نمی‌دهد و یا ایجاد پیوند عاطفی با آن‌ها برایش دشوار است. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است به تجربیات حسی به طور غیرمعمولی واکنش نشان دهند و تنها به صداها، بافت‌ها، بوها یا طعم‌های خاصی حساس باشند. همچنین، آن‌ها ممکن است در هماهنگی حرکتی دچار نقص باشند و عضلاتشان ضعیف باشد. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در اوایل زندگی خود رفتارهای تکراری زیادی از جمله به هم زدن دست‌ها، تکان دادن اندام‌های بدن و یا تولید صداهای خاص را از خود بروز دهند.