واژۀ کاکریز در متون کهن فارسی به رنگی اشاره دارد که سرخی آن به ارغوانی می‌گراید. این ترکیب رنگی، در ادبیات و هنر سنتی ایران، نمادی از شکوه و جلوه‌ای چشمگیر بوده و در توصیف طبیعت و پارچه‌های فاخر به کار می‌رفته است. قدمت کاربرد این واژه در متون تاریخی، گویای جایگاه ویژه‌ای است که در بیان ظرافت‌های بصری داشته است. در منابع معتبر لغوی همچون ناظم‌الاطباء و اشتنگاس، این واژه به‌عنوان نامی برای یک رنگ خاص ثبت شده است. این امر نشان می‌دهد که کاکریز نه یک عبارت عامیانه، بلکه اصطلاحی دقیق و پذیرفته‌شده در حوزۀ زبان فارسی بوده است. چنین تعاریفی بر اهمیت حفظ و شناخت این گونه واژگان در غنای زبان ملی تأکید می‌کنند. امروزه نیز با وجود کاهش کاربرد روزمرۀ این قبیل واژه‌ها، توجه به آن‌ها برای درک بهتر میراث مکتوب و هنرهای سنتی ایران ضروری به نظر می‌رسد. احیای چنین واژگانی می‌تواند در غنابخشی به زبان معیار و نیز در حوزۀ مطالعات تاریخ هنر و ادبیات، نقش مؤثری ایفا کند.
