پیکارکشی در زبان فارسی، با ریشه در مفهوم پیکار به معنای نبرد، جنگ، یا ستیز، به عملیاتی اشاره دارد که طی آن فرد یا گروهی به عرصه‌ی کارزار قدم می‌گذارد. این اصطلاح، که اغلب با بار معنایی ادبی و تاریخی همراه است، می‌تواند به طیف وسیعی از درگیری‌ها، از نزاع‌های تن به تن و نبردهای نظامی گرفته تا مبارزات فکری و جدل‌های کلامی، اطلاق شود. معنای لغوی آن، کشیدن یا به همراه آوردن پیکار است، که حکایت از آغاز یا تداوم یک کشمکش دارد.
در متون کهن فارسی، اغلب در توصیف صحنه‌های حماسی و رزم‌آرایی‌ها به کار رفته است. پهلوانان و سوارکاران با پیکارکشی به میدان جنگ می‌آمدند و شجاعت و دلاوری خود را به نمایش می‌گذاشتند. این عمل، نه تنها نمایانگر آمادگی برای نبرد، بلکه نمادی از اراده و عزم راسخ برای رویارویی با دشمن یا چالش بود. اهمیت پیکارکشی در این بستر، فراتر از یک اقدام صرف نظامی، به تجلی روحیه‌ی سلحشوری و دفاع از آرمان‌ها یا سرزمین بازمی‌گردد.