واژه‌ی نواکر که در میان عامه‌ی مردم رواج دارد، در واقع جمع بسته‌شدن واژه‌ی فارسی نوکر بر اساس قواعد و شیوه‌ی جمع‌بندی در زبان عربی است. این نوع استفاده، نمونه‌ای از تأثیرپذیری زبان فارسی از قواعد دستوری زبان عربی محسوب می‌شود که در طول تاریخ و به‌ویژه در متون کهن و گویش‌های محلی دیده می‌شود.
در زبان عربی، یکی از اوزان جمع، فَواعِل است و کلمه‌ی نواکر نیز با الگوگیری از این وزن ساخته شده است. این پدیده، که به آن جمع مکسر گفته می‌شود، در موارد دیگری نیز برای واژه‌های فارسی در متون قدیمی مشاهده می‌شود و نشان‌دهنده‌ی تعامل دوسویه و تأثیر فرهنگی و زبانی میان این دو زبان است.
با این حال، در فارسی معیار و رسمی امروز، استفاده از جمع اصلی واژه، یعنی نوکرها، رایج و پذیرفته‌شده است و کاربرد نواکر بیشتر به متون تاریخی، اشعار کلاسیک یا گویش‌های خاص محدود می‌شود. بنابراین، شناخت چنین کاربردهایی بیشتر از جنبه‌ی تاریخی و زبان‌شناختی حائز اهمیت بوده و در نگارش رسمی معاصر، رعایت قواعد استاندارد فارسی توصیه می‌گردد.
