موهصی که ریشه در زبان عربی دارد و به صورت مُوهَصی [ م َ هََ صا ] تلفظ می‌شود، در لغت‌نامه دهخدا و همچنین ناظم‌الاطباء به معنای بندگان یا بندگان خاص تعریف شده است. این کلمه، گرچه در ادبیات فارسی کمتر رایج است، اما در متون کهن و برخی تفاسیر، اشاره به گروهی از افراد دارد که به نوعی در خدمت یا بندگی شخص یا مقامی والا قرار گرفته‌اند. معنای آن می‌تواند شامل خدمتگزاران، ملازمان، یا حتی گروهی از افراد تحت حمایت و سرپرستی باشد که هویت جمعی آن‌ها با واژه موهصی بیان شده است.
در بسط و گسترش این مفهوم، می‌توان موهصی را به عنوان نمادی از یک تشکیلات یا گروهی منسجم در نظر گرفت که وظایف مشخصی را در چارچوب یک ساختار اجتماعی یا سیاسی بر عهده داشته‌اند. این گروه، صرف نظر از ماهیت دقیق خدمتشان، از جایگاهی برخوردار بوده‌اند که آن‌ها را از دیگر افراد جامعه متمایز می‌کرده است. این تمایز می‌تواند ناشی از اعتماد، مهارت‌های ویژه، یا تعلق به یک سلسله مراتب خاص باشد که در آن، موهصی به عنوان یک عنوان یا دسته‌بندی شغلی یا اجتماعی به کار رفته است.
در نهایت، بررسی معنای این واژه و کاربرد احتمالی آن، ما را به درک عمیق‌تری از ساختارهای اجتماعی و سلسله مراتبی در دوران‌های گذشته رهنمون می‌سازد. این واژه، هرچند کوتاه، دریچه‌ای به سوی فهم روابط میان حاکمان و زیردستان، و همچنین نقش گروه‌های خاص در پیشبرد امور و حفظ نظم اجتماعی می‌گشاید. بازشناسی این‌گونه اصطلاحات، به غنای فرهنگی و تاریخی زبان فارسی می‌افزاید و امکان تحلیل دقیق‌تر متون تاریخی را فراهم می‌آورد.