لغت نامه دهخدا ( مضحاة ) مضحاة. [ م َ ] ( ع ص ) زمینی که بر آن همواره آفتاب باشد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( آنندراج ).زمینی که همواره بر وی آفتاب باشد. ( ناظم الاطباء ).
