مرفقه

لغت نامه دهخدا

( مرفقة ) مرفقة. [ م ِ ف َ ق َ ] ( ع اِ ) مرفق. نازبالش. ( منتهی الارب ). بالشت تکیه. ( دهار ). متکا و مخده. ج، مَرافق. ( از اقرب الموارد ):
کردی گرو دو بالش کون را برفق سیم
باریش همچو حشو نهالی و مرفقه.سوزنی.
مرفقة. [ م ُ رَف ْ ف َ ق َ ] ( ع ص ) شاة مرفقة؛ گوسپند که هر دو دست وی تا هر دو آرنج سپید باشد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).