در آیه ۶۴ سوره نساء، خداوند می‌فرماید: «وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ»؛ یعنی هیچ پیامبری را نفرستادیم مگر برای آنکه به فرمان خدا از او اطاعت شود. واژه «لِيُطَاعَ» از ریشه‌ی طَوْع به معنای فرمان‌بری، تسلیم و اطاعت کردن است. حرف «لِـ» در آغاز آن، «لام تعلیل» است و هدف از فرستادن پیامبران را بیان می‌کند؛ یعنی غرض از بعثت پیامبران، پیروی و اطاعت مردم از آنان در مسیر الهی است.
در این آیه، خداوند با تأکید بر اینکه اطاعت از رسولان تنها به اذن و اجازه‌ی اوست، بیان می‌کند که پیامبران واسطه‌ی هدایت‌اند، نه منشأ استقلالی در فرمان دادن. بنابراین، فرمان‌برداری از آنان در واقع اطاعت از خداست. بدین ترتیب، لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ معنایی عمیق‌تر از صرف فرمان‌برداری دارد؛ زیرا نشان می‌دهد که اطاعت از رسول در چارچوب اراده و هدایت الهی معنا می‌یابد، نه بر پایه‌ی تمایل شخصی یا اقتدار دنیوی.
در ادامه‌ی آیه، خداوند به کسانی اشاره می‌کند که با گناه و سرپیچی به خود ستم کردند و اگر نزد پیامبر می‌آمدند و از خدا طلب آمرزش می‌کردند، پیامبر نیز برای آنان استغفار می‌کرد و خدا را توبه‌پذیر و مهربان می‌یافتند. این بخش از آیه نشان می‌دهد که اطاعت از رسول و پناه بردن به شفاعت او نشانه‌ی بازگشت به مسیر الهی و پذیرش ولایت خداوند است. پس، واژه‌ی «لِيُطَاعَ» در این سیاق، هدف رسالت و محور بازگشت انسان به رحمت خدا را بیان می‌کند.