واژه‌ی قَلَبلغی بر وزن فَعَفعَلی، اسمی است که از منابع معتبر لغوی نظیر فرهنگ جهانگیری و آنندراج استخراج شده است. این واژه به‌صورت قَلَبلغی و با کسره‌ی اضافه بر روی حرف «ل» نوشته می‌شود و در متون کهن فارسی به‌کار رفته است. ازلحاظ معناشناسی، این واژه بر حالت آشوب، هیاهو و غوغای جمعی دلالت دارد و مفهومی از شلوغی و سر و صدای ناشی از ازدحام را منتقل می‌کند. در متون ادبی و تاریخی، از این کلمه برای توصیف مجالس پرشور، بازارهای شلوغ یا موقعیت‌های پرتنش اجتماعی استفاده شده است. باتوجه به ساختار آوایی و معنایی، قلبلغی نمونه‌ای از واژگان اصیل فارسی است که در گذر زمان، کاربرد خود را در زبان معیار از دست داده است. بااین‌حال، ثبت و بازخوانی چنین واژه‌هایی در غنای ادبیات فارسی و درک بهتر متون کلاسیک حائز اهمیت فراوان است.