فورودیس که در متون کهن فارسی به‌کار رفته، یک کلمه‌ی معرّب است. معرّب به واژه‌هایی گفته می‌شود که ریشه‌ای غیرعربی دارند اما با گذر زمان و ورود به زبان عربی، در ظاهر و تلفظ آن‌ها تغییراتی ایجاد شده و سپس به همین شکل به دیگر زبان‌ها، از جمله فارسی، راه یافته‌اند. این فرآیند نشان‌دهنده‌ی تأثیرپذیری و تعامل عمیق بین زبان‌های مختلف در تمدن اسلامی است.
در منابع معتبر تاریخی و داروشناسی قدیم، همچون فهرست مخزن‌الادویه، برای این واژه تعریف مشخصی ارائه شده است. بر پایه‌ی این منابع، فورودیس در زبان فارسی به معنای ضِفدع یا همان غوک است. این تشابه‌سازی زبانی، گویای آن است که دانشمندان گذشته برای نام‌گذاری موجودات و مواد، به دنبال یافتن معادل‌های دقیق در زبان مقصد بوده‌اند. بنابراین، فورودیس نمونه‌ای از وام‌واژه‌های علمی است که در گنجینه‌ی نوشتاری پیشینیان ما حضور داشته و برای اشاره به یک حیوان مشخص قورباغه استفاده می‌شده است. بررسی این گونه واژگان نه تنها در درک بهتر متون طبّی و طبیعی قدیم کاربرد دارد، بلکه برای پی‌بردن به تاریخ پیچیده‌ی مبادلات زبانی و فرهنگی در جهان اسلام نیز حائز اهمیت فراوان است.