عواذی که با تلفظ عَـوَاذی ادا می‌شود، یک صفت نسبی در زبان عربی محسوب می‌گردد. این واژه از ریشه‌ی «ع و ذ» مشتق شده و برای اشاره به منسوبان یا متعلقان به چیزی به کار می‌رود. ساختار این کلمه، الگویی رایج در زبان عربی برای ساختن صفت‌های نسبی است. برای درک دقیق‌تر معنا و کاربرد این صفت، باید به مدخل اصلی آن در فرهنگ‌های لغت مراجعه نمود. همان‌گونه که در متن مرجع اشاره شده، برای دریافت تعریف کامل‌تر و مثال‌های کاربردی، باید به واژه‌ی عَواذ رجوع کرد. این رویکرد، شیوه‌ای متداول و علمی در فرهنگ‌نویسی برای پرهیز از تکرار مطالب است. در متون ادبی و کهن فارسی که تحت تأثیر گسترده‌ی زبان عربی شکل گرفته‌اند، کاربرد واژه‌هایی از این دست به وفور یافت می‌شود. بنابراین، شناخت ریشه‌ها و الگوهای اشتقاق در زبان عربی، برای فهم دقیق متون فارسی و درک رابطه‌ی عمیق بین این دو زبان، امری ضروری و سودمند به شمار می‌آید.
