عضط یک اسم مصدر عربی است که از دیرباز در متون لغوی کلاسیک زبان فارسی و عربی، نظیر منتهی الارب، ثبت و تعریف شده است. این اصطلاح لغوی به طور خاص به عملی اطلاق می‌گردد که طی آن شخص در اثنای آمیزش جنسی و مقاربت، دچار «حَدَث» شود. در زبان فقهی و سنتی، «حدث» به معنای خروج ناخواسته هر چیزی از مجاری دفعی بدن است، از جمله باد یا فضولات. بنابراین، معنای دقیق این کلمه، انجام عمل ناخواستۀ دفع (مانند باد شکم) در حین انجام عمل جماع است و نمایانگر یکی از جزئی‌ترین و تخصصی‌ترین مفاهیم ثبت‌شده در فرهنگ‌های کهن می‌باشد.
عَضْط جزو واژگان پرکاربرد در گفتار روزمره یا نوشتار عمومی فارسی نبوده و کاربرد آن تقریباً به متون تخصصی یا بسیار قدیمی محدود می‌شود. حضور چنین واژگانی در فرهنگ‌های جامع، نشان‌دهندۀ وسواس و دقت لغت‌نویسان گذشته در ثبت تمامی ریشه‌های عربی و مفاهیم وابسته به اعمال و احوال انسانی، هرچند که از منظر اجتماعی نامتعارف یا نادر باشند، است. این اصطلاحات عموماً در حوزۀ مطالعات فقهی که به احکام طهارت و نجاسات می‌پرداختند یا در تحلیل‌های دقیق زبان‌شناختی مورد استفاده قرار می‌گرفتند و به هیچ وجه جزئی از دایرۀ واژگان عامیانه یا ادبیات مرسوم به شمار نمی‌آمدند.