طفرادیسما یک متن کلیدی و مهم در ادبیات و فرهنگ سریانی است که به بررسی و تحلیل معانی عمیق و مفهوم‌های معنوی می‌پردازد. این اثر با استفاده از زبان زیبا و تسلط بر واژگان، به ایجاد تصاویری زنده و احساسی می‌پردازد که در ذهن خواننده باقی می‌ماند. در این متن، به نوعی از ارتباطات معنوی و روحانی اشاره شده است که می‌تواند به ما کمک کند تا درک بهتری از زندگی و معنای آن پیدا کنیم. همچنین طفر، بیابانی خشک و بی‌رحم است که میان باعقوبا و دقوقا واقع شده و به عنوان یکی از نقاط خالی از سکنه در اعمال راذان شناخته می‌شود. در این پهنه بی‌آب و علف، هیچ نشانه‌ای از زندگی یا سکونت انسان وجود ندارد و ردپایی از مسافران نیز دیده نمی‌شود. یاقوت در سفر خود از بغداد به اربل، به یاد می‌آورد که یک بار از این دشت عبور کرده و راهنمای آنها با استفاده از ستاره جدی به سمت مقصد هدایت می‌شد. شب که به پایان رسید، آن بیابان را پشت سر گذاشتند. این تجربه نشان‌دهنده چالش‌های سفر در این نواحی دورافتاده و سختی‌هایی است که مسافران با آن مواجه هستند. بیابان طفر به دلیل شرایط سخت و خالی از آب و پوشش گیاهی، به عنوان مکانی خطرناک برای عبور و مرور شناخته می‌شود و مسافران باید با احتیاط و با استفاده از نشانه‌های آسمانی راه خود را پیدا کنند.
