در گستره زبان فارسی، که همواره پذیرای واژگان و مفاهیم از فرهنگ‌های مختلف، به‌ویژه زبان عربی بوده است، گاه به واژگانی برمی‌خوریم که ریشه در کهن‌ترین متون دارند و معنایی عمیق و پرکاربرد را در خود نهفته‌اند. یکی از این واژگان، «ضنو» است که در این نوشتار قصد داریم به بررسی دقیق و مفصل آن بپردازیم. این واژه، با وجود ظاهری ساده، گنجینه‌ای از معنایی بنیادین در روابط انسانی را حمل می‌کند و فهم دقیق آن، درک ما را از متون تاریخی و ادبی غنی‌تر خواهد ساخت. واژه ضنو (ض ن و) ریشه‌ای عربی دارد و همانند بسیاری از واژگان عربی که وارد زبان فارسی شده‌اند، دارای تلفظ‌های مختلفی است که در طول زمان و در میان گویشوران مختلف ممکن است به کار گرفته شده باشد. مهم‌ترین این تلفظ‌ها که در منابع معتبر لغت‌شناسی به آن‌ها اشاره شده است. طبق منابع معتبر لغت‌شناسی عربی، معنای اصلی و رایج واژه ضنو فرزند است. این معنا، هسته اصلی کاربرد این واژه را تشکیل می‌دهد و در متون کهن و جدید به همین مفهوم به کار رفته است. فرزند در این کاربرد، شامل هر دو جنس پسر و دختر می‌شود و مفهوم کلی نسل و ادامه‌ی حیات را در بر می‌گیرد.
