صغوالبئر واژه‌ای مرکب در زبان عربی است که به کرانه یا لبه چاه اطلاق می‌گردد. این عبارت، که ریشه در دانش و فرهنگ کهن دارد، تصویری روشن از محل تلاقی زمین و فضایی که به اعماق آن برای دسترسی به آب یا منابع دیگر حفاری شده، ارائه می‌دهد. در روزگاران گذشته، ساختار و نگهداری چاه‌ها از اهمیت حیاتی برخوردار بود و صغوالبئر به عنوان نقطه‌ای کلیدی در این سازه، نقش مهمی در سهولت دسترسی و جلوگیری از ریزش دیواره‌ها ایفا می‌کرد. در فرهنگ لغت منتهی الارب، این واژه به صراحت به عنوان کرانه چاه تعریف شده است، که نشان‌دهنده انتقال این مفهوم از زبان عربی به زبان فارسی و کاربرد آن در متون کهن ماست. این کرانه، علاوه بر کارکرد فنی، ممکن است جنبه‌های نمادین نیز داشته باشد؛ چرا که می‌تواند نمایانگر مرز میان دنیای آشکار و پنهان، یا نقطه اتصال میان نیاز انسان و منابع زیرزمینی باشد.
