ذاتُ النَّواط، واژه‌ای عربی و یک نام مکان است. برای دریافت اطلاعات کامل‌تر و دقیق‌تر دربارهٔ این مکان، باید به مدخل ذات اَنواط در منابع معتبر مراجعه نمود. این نام از دو بخش تشکیل شده است: «ذات» به معنای صاحب‌دارنده یا دارای، و «النواط» که ظاهراً جمع ناط به معنای چیزی است که آویخته می‌شود. بر این اساس، ذات النواط به مکانی اطلاق می‌گردد که دارای درخت یا شیئی بوده که مردم برای تبرک و نیایش، چیزهایی بر آن می‌آویخته‌اند. ارجاع به مدخل ذات انواط نشان می‌دهد که این مکان، به‌طور خاص در تاریخ صدر اسلام و در ارتباط با برخی رویدادهای آن دوران شناخته شده است. مطالعهٔ دقیق‌تر در منابع اصلی، علل نام‌گذاری و اهمیت تاریخی این محل را به‌وضوح مشخص خواهد کرد.
