لغت نامه دهخدا ( دعقة ) دعقة. [ دَ ق َ] ( ع اِ ) گروه شتران. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || باران که یک بار آید. ( منتهی الارب ). یک بار باران آمدن. ( ازاقرب الموارد ). دعکة. و رجوع به دعکة شود. || حمله و فریاد. ( از ذیل اقرب الموارد از تاج ).
