کلمه‌ی «حرافذ» در زبان فارسی، جمعِ واژه‌ی «حرفذه» است و در اصل واژه‌ای عربی‌تبار به شمار می‌آید. این واژه در متون کهن برای توصیف نوعی شتر ماده به کار می‌رفته است. «حرفذه» به معنی شتر ماده‌ای نجیب، لاغر و تهیگاه‌فرورفته است؛ یعنی حیوانی که از نظر نژاد اصیل است، اما بر اثر سختی راه یا کمبود علوفه، بدنش نحیف و تهیگاهش فرو رفته شده است. در گذشته، اعراب از این واژه برای توصیف شترانی استفاده می‌کردند که اگرچه نیرومند و راه‌رو بودند، ولی ظاهری لاغر داشتند. در فارسی امروزی، «حرافذ» کمتر به کار می‌رود و بیشتر در متون لغوی، تاریخی یا ادبی یافت می‌شود. به طور کلی، این واژه نشان‌دهنده‌ی حیوانی اصیل ولی لاغر، مقاوم و نجیب است. از نظر زبانی، ریشه آن در ساختار وصفی عربی است و معنای جمعی آن بر چند شتر ماده با همین ویژگی‌ها دلالت دارد.
