لغت نامه دهخدا تمقیط. [ ت َ ] ( ع مص ) بر زمین زدن کسی را. یقال: مقط القرن تمقیطاً. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). || به ریسمان کشیدن شتر. ( از اقرب الموارد ).
