واژۀ تَشَیُّء مصدری عربی از ریشۀ «ش ی ء» به معنای چیز است. در فارسی، این واژه به صورت تَشَیُّؤ نیز نوشته میشود که هر دو شکل آن در متون معتبر زبان عربی ثبت شدهاند. این مصدر از باب تفعّل اشتقاق یافته و بر تبدیل شدن به حالت چیز یا شیءوارگی دلالت دارد. در حوزۀ فلسفه و علوم اجتماعی، مفهوم تشیّء یا اِشیاء به فرآیندی اشاره میکند که در آن مفاهیم انتزاعی یا روابط انسانی، به صورت اشیاء یا پدیدههای عینی و مستقل درک میشوند. این اصطلاح بهویژه در مکتب مارکسیسم برای توصیف تبدیل کار و روابط اجتماعی به کالاهای قابل مبادله در نظام سرمایهداری به کار رفته است. از منظر دستوری، این واژه با رعایت کامل قوانین املایی فارسی و استفاده از نیمفاصله به صورت تَشَیُّء نوشته میشود. شکل دیگر آن یعنی تَشَیُّؤ نیز با توجه به قواعد عربی صحیح بوده و در متون کهن دیده میشود. کاربرد دقیق این اصطلاح در متون دانشگاهی و تحلیلی فارسی، نیازمند آگاهی از بار فلسفی و جامعهشناختی آن است.
