در زبان و ادبیات فارسی، واژه‌های بسیاری ریشه در زبان عربی دارند که با گذشت زمان و به واسطهٔ روابط فرهنگی و علمیِ عمیق، به گنجینهٔ لغات این زبان راه یافته‌اند. یکی از این واژه‌ها، مصدر تَحانی است که در فرهنگ‌های لغت، به‌ویژه در منابع معتبری چون ناظم‌الاطباء، به‌عنوان یک مصدر عربی ثبت شده است. این واژه گواه پیوند دیرینه و پویایی میان این دو زبان است.
ازلحاظ معناشناسی، این مصدر به مفهوم به یک سو خمیدن تعریف شده است. این معنا می‌تواند هم در کاربرد عینی و فیزیکی و هم در کاربردهای مجازی و کنایی به‌کار رود. چنین گستره‌ای از معنا، نشان از ظرفیت بالای این واژه در بیان مفاهیم گوناگون دارد. در متون ادبی و علمی فارسی، به‌کارگیری این قبیل واژه‌ها با رعایت کامل قواعد نگارش فارسی، ازجمله استفادهٔ درست از نیم‌فاصله و نشانه‌های سجاوندی، امری ضروری است. این دقت نه‌تنها باعث صحت متن می‌شود، بلکه به غنا و زیبایی آن نیز می‌افزاید و در انتقال دقیق مفاهیم به خواننده نقش به‌سزایی ایفا می‌کند.
