شترانِ ماده‌ی گران‌قدر و اصیل، این ترکیبِ عربی که در متونِ کهنِ ادبی به‌کار رفته است، اشاره به شترانی دارد که از تبار و نژادی برتر و شایسته‌ی ستایش هستند. واژه‌ی بَنات به‌معنای دختران یا ماده‌ها و نَّجائب جمعِ نجیبه به‌معنای موجوداتِ شرافتمند و بااصل‌ونسب است.
در فرهنگ و ادبیاتِ عرب، توصیفِ شتران با چنین صفاتِ بلندمرتبه‌ای، نشان‌دهنده‌ی اهمیتِ این حیوان در زندگیِ بدوی و نیز جایگاهِ نمادینِ آن به‌عنوانِ مظهرِ استقامت، زیبایی و اصالت بوده است. عبارتِ «بَناتُ النَّجائب» به‌طور خاص بر ناقه‌هایی دلالت دارد که از هر جهت برتر و قابل‌اعتمادتر محسوب می‌شده‌اند.
منبعِ ذکرشده برای این توضیح، کتابِ المُرصَّع اثرِ علی‌بن‌ناصرِ حلی است که از کتبِ معتبر در زمینه‌ی ادبیات و علومِ بلاغی به‌شمار می‌رود. این عبارت نمونه‌ای از ظرافتِ زبانی و دقتِ نظر ادبایِ قدیم در انتخابِ واژگان برای توصیفِ کمالاتِ مخلوقات است.