واژه «انارمشکو» در متون قدیمی فارسی، به ویژه در یادداشت‌های مؤلفان داروشناسی و گیاه‌شناسی سنتی، به نوعی انار مرغوب اطلاق می‌شود که منشاء آن خراسان است. این اصطلاح ترکیبی از دو بخش است: «انار» که میوه شناخته‌شده و پرمصرف در ایران و دیگر سرزمین‌های خاورمیانه است، و «مشکو» که احتمالاً از صفات کیفیتی یا خاصیت متمایزکننده این نوع انار نشأت گرفته و نشان‌دهنده مرغوبیت و طعم خوش آن است.
انارمشکو به لحاظ ویژگی‌های ظاهری و طعمی، از انارهای معمولی متمایز است. این نوع انار معمولاً آبدار، شیرین و خوش‌بو بوده و برای مصارف خوراکی و همچنین برخی مصارف دارویی سنتی مورد توجه قرار می‌گرفته است. در منابع قدیم، کیفیت میوه‌ها و گیاهان از نظر منطقه رشد و شرایط محیطی اهمیت زیادی داشته و برخی مناطق مانند خراسان به تولید میوه‌های خاص و مرغوب مشهور بوده‌اند.
در طب سنتی، انار و انواع مرغوب آن، از جمله انارمشکو، کاربردهای گوناگونی داشته‌اند. این میوه را برای تقویت معده، رفع تشنگی، پاکسازی خون و افزایش نیرو و نشاط توصیه می‌کردند. ثبت نام ویژه برای این نوع انار در یادداشت‌های مؤلفان نشان‌دهنده اهمیت آن در تجارت و تغذیه مردم زمان خود است و همچنین بیانگر توجه دقیق به کیفیت و منشاء محصولات طبیعی در طب سنتی ایرانی است.