کلمه‌ی «ایثام» به معنای گناهکار کردن، در گناه افکندن یا بزه‌مند گردانیدن است. این واژه بار معنایی تاثیرگذاری منفی بر دیگری دارد و نشان می‌دهد که فرد یا چیزی باعث ارتکاب گناه یا بزه می‌شود. برخلاف مفهوم گناه صرف، ایثام بیشتر به سبب شدن یا وارد کردن دیگری در گناه اشاره دارد و نقش فعال در ایجاد فساد یا خطا دارد. در ادبیات فارسی و متون دینی، این واژه برای هشدار یا نقد اعمالی که دیگران را به خطا می‌کشاند، به کار رفته است. کاربرد ایثام نشان‌دهنده اهمیت مسئولیت اخلاقی و اجتماعی در جلوگیری از گناه دیگران است. از نظر معنایی، این کلمه با واژه‌هایی مانند گناهکار کردن، بزهکار کردن، فریب و فساد هم‌معنی است. ایثام معمولاً در متون اخلاقی، دینی و حقوقی کاربرد دارد تا تأکید کند کسی یا چیزی باعث سقوط اخلاقی یا عقوبت دیگری شده است. این واژه نشان‌دهنده ارتباط میان اعمال فردی و تأثیر آنها بر جامعه و دیگران است و بر ضرورت مراقبت از رفتار و کردار فردی تأکید دارد.