اهل رؤیت به کسانی گفته می‌شود که معتقدند خداوند یا حقایق الهی را می‌توان به صورت مستقیم مشاهده یا دید. این مفهوم در بسیاری از متون دینی و فلسفی به عنوان تجربه شهودی یا دیدار مستقیم با حقیقت الهی مطرح شده است و نشان‌دهنده رابطه نزدیک و بی‌واسطه انسان با عالم غیب است. اهل رؤیت باور دارند شناخت از طریق حس و تجربه مستقیم امکان‌پذیر است و تنها به تفسیرهای کتابی یا نقلی اکتفا نمی‌کنند.
در زندگی دنیوی، اهل رؤیت تلاش دارند با تمرین‌های روحانی، ریاضت‌ها و مراقبه‌های خاص، جلوه‌های الهی یا حقایق ماورایی را مشاهده کنند. این مشاهده ممکن است به صورت الهامات، تجلیات یا احساسات قوی درونی بروز کند و نوعی آگاهی عمیق نسبت به جهان و نظم الهی به فرد می‌دهد. هدف اصلی، تجربه واقعی و ملموس از حقیقت است نه صرفاً پذیرش نظری آن.
اهل رؤیت در اعتقاد به آخرت، دیدار مستقیم با حق تعالی را به شکل کامل و بی‌واسطه ممکن می‌دانند. در این دیدار، روح انسان به سطحی از معرفت و قرب می‌رسد که هیچ پرده و مانعی وجود ندارد و دیدار، لذت‌بخش‌ترین و کامل‌ترین تجربه هستی خواهد بود. این باور نشان‌دهنده تفاوت اصلی اهل رؤیت با دیگر گروه‌هاست که شناخت خداوند را عمدتاً از راه وحی یا قیاس می‌دانند.