واژهٔ اِنتِسام در زبان فارسی، بر وزن اِفتِعال، مصدری عربی‌تبار و به‌معنای بوی خوش گرفتن یا عطر و رایحه‌ای مطبوع را استنشاق کردن است. این واژه حاکی از عملی است که در آن، فرد آگاهانه و با توجه کامل، رایحه‌ای خوش را به درون می‌کشد تا از لذت و اثرات آن بهره‌مند گردد. بر پایهٔ منابع کهن لغت، از جمله کَنز اللُّغات و غیاث‌اللُّغات، این معنا برای واژهٔ مذکور ثبت و تأیید شده است. کاربرد این اصطلاح، اغلب در متون ادبی و شاعرانه به‌چشم می‌خورد و بر اقداماتی ظریف و ادراکی حسی دلالت دارد که فراتر از حس بویایی ساده است و با تأمل و گیرندگی همراه می‌باشد. بنابراین، اِنتِسام تنها به معنای استشمام یک بو نیست، بلکه بر دریافت و بهره‌گیری آگاهانه از عطریات دل‌انگیز و معطر دلالت می‌کند. این واژه گویای رابطه‌ای ظریف میان انسان و جهان رایحه‌هاست و در بافتارهای فرهنگی و ادبی، نمادی از جلوه‌های لطیف و معنوی نیز به‌شمار می‌رود.
