در لغتنامه‌های کهن زبان فارسی، واژه‌ی اِزخام به‌عنوان مصدری عربی ثبت شده‌است. این کلمه در ترکیب اِزخام لَحم به‌کار می‌رود و بیانگر حالتی است که در آن گوشت، فاسد و ناسالم می‌شود. بر اساس منابع معتبری همچون منتهی‌الارب، این واژه دقیقاً به‌معنای گندیدگی و تباهی گوشت است. در بررسی دقیق‌تر این اصطلاح، می‌توان دریافت که اِزخام فرآیندی طبیعی را توصیف می‌کند که در اثر فساد مواد آلی در گوشت رخ می‌دهد. این حالت معمولاً در شرایط نامناسب نگهداری، مانند گرمای زیاد یا رطوبت بالا، پدیدار می‌شود و موجب تغییر در رنگ، بافت و بوی گوشت می‌گردد. بنابراین، این واژه در متون قدیمی برای هشدار درباره‌ی مصرف مواد پروتئینی فاسد به‌کار می‌رفته است. با توجه به اهمیت سلامت مواد غذایی در جوامع گذشته، ثبت چنین واژه‌هایی در لغتنامه‌ها نشان‌دهنده‌ی دقت نظر فرهنگ‌نویسان در حفظ و انتقال دانش کهن است. امروزه اگرچه استفاده از این لغت در گفتار و نوشتار روزمره کمتر رایج است، اما فهم معنا و ریشه‌ی آن برای پژوهشگران زبان فارسی و متون تاریخی حائز اهمیت فراوان می‌باشد.