کلمه بیوه سار در فرهنگ و ادبیات فارسی به معنای زنی است که همسر خود را از دست داده و به تنهایی زندگی می‌کند. این واژه در بسیاری از متون کهن و معاصر به چشم می‌خورد و نمایانگر شرایط اجتماعی و فرهنگی خاصی است که زنان بیوه با آن روبه‌رو هستند. در گذشته، بیوه‌گی به عنوان یک وضعیت اجتماعی ناپسند تلقی می‌شد و این زنان به دلیل فقدان حمایت مالی و اجتماعی با چالش‌های فراوانی مواجه بودند. اما در دنیای امروز، با تغییرات فرهنگی و اجتماعی، نگاه به زنان بیوه نیز تغییر کرده است. اکنون این زنان به عنوان نمادهای قدرت و استقامت شناخته می‌شوند و جامعه به تدریج در حال پذیرش و حمایت از آنان است. بیوه‌ساری می‌تواند فرصتی برای خودشناسی و ایجاد هویت مستقل باشد. از این رو، توجه به مسائل مربوط به زنان بیوه و فراهم آوردن امکانات برای بهبود وضعیت آن‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
