حصر حقیقی

[ویکی فقه] حصر حقیقی به اختصاص دادن چیزی به یک شیء و سلب آن از همه اشیای دیگر اطلاق می شود.
حصر حقیقی، مقابل حصر اضافی و به معنای اثبات حکم برای موضوعی و نفی حکم از غیر آن است، مانند: «ما واجب الوجود لذاته الاّ الله تبارک و تعالی» و «ما خاتم الانبیاء الاّ محمّد صلی الله علیه و آله وسلّم»، که در مثال اول، وجوب لذاته فقط برای خداوند اثبات و از غیر او نفی گردیده است، و در مثال دوم، صفت خاتم انبیا بودن فقط برای پیامبر اسلام ثابت شده است.
اقسام
حصر حقیقی بر دو قسم است:۱. حصرصفت بر موصوف؛۲. حصر موصوف بر صفت.

💡 طوف دل شکسته کن میل درون خسته کن چون به حقیقی رسی ترک مجاز می‌کنی

💡 چو خورشید حقیقی دیده ام من ز جانان راز خود بشنیده ام من

💡 چو در وجه حقیقی متهم شد کمر بست او و حالی با قدم شد

💡 معرفت حقیقی را تنها می‌توان دربارهٔ موضوعاتی به دست آورد که از طریق عقل قابل تشخیص‌اند.

💡 استادِ حقیقی به سرِ سوزنِ تعلیم از پایِ دلم خار محالات برآورد

💡 ادبیات اروتیک (به انگلیسی: Erotic literature) یا ادبیات شهوانی داستان‌ها و گزارش‌های حقیقی و مجازی روابط جنسی انسان را در برمی‌گیرد.