ناصبوری کردن

وگر تو ناصبوری کز تو دورم چه پنداری که بینی من صبورم

چو نام حقّ ازو بشنود نوری به پیش او دوید از ناصبوری

ز دوری باشدم زان ناصبوری که از یاد تو دور افتم ز دوری

چو قیصر دید خسرو را ز دوری بدو نزدیک شد چون ناصبوری

ناصبوری طاقت از دستش ربود مویه گر رخ کند و گیسو برگشود

همه از ناصبوری های دل بود بهانه تهمتش بر آب و گل بود