نام یکی از طوایف ترکمن و نیز یکی از دهستانهای شهرستان گنبدکاووس است. این دهستان در بخش شرقی شهرستان واقع شده و بخشی از آن در دشت و بخش دیگر در نواحی کوهستانی قرار دارد. بیشتر روستاهای آن در دره‌های کوهستانی مستقر هستند. هوای ناحیهٔ دشت معتدل است، در حالی که آب‌وهوای روستاهای کوهستانی به دلیل ارتفاع، سردسیرتر است. آب مورد نیاز ساکنان این دهستان از رودخانه‌های گرگان، زاو، یل‌چشمه و دوچای تأمین میشود. محصولات اصلی منطقه شامل غلات، حبوبات، صیفی‌جات و ابریشم است. مردان به زراعت، گله‌داری و تولید صنایع‌دستی مشغول هستند و زنان با بافتن پارچه‌های ابریشمی مانند چادرشب و تافته، در اقتصاد خانوار نقش دارند.
از مراکز مهم این دهستان میتوان به کلاله و گلی‌داغ اشاره کرد. این دهستان از نظر تقسیمات آماری به سه حوزهٔ ۶، ۷ و ۸ تقسیم شده و از نظر اداری، برخی از روستاهای آن تابع شهرستان بجنورد هستند. حوزه‌های ۶ و ۷ گوکلان در مجموع شامل ۶۲ آبادی بزرگ و کوچک بوده و جمعیت آن حدود ۲۰ هزار نفر است. از روستاهای مهم حوزه ۶ میتوان پیشکمر، تمسک و دهنه‌یکه‌قوز را نام برد و از روستاهای شاخص حوزه ۸ نیز قرناوه، کریم‌ایشان، چغلیق و بق‌قجه هستند.
بر اساس نوشته‌های رابینو، این قبیله در اطراف مصب رودخانه گرگان ساکن هستند. محدوده سکونت آنان از یاس‌تپه در ساحل جنوبی گرگان‌رود در غرب، تا سرچشمه‌های این رود در یلده‌چشمه و دهنه گرگان‌رود در تنگران در شرق امتداد دارد که تقریباً بین طول جغرافیایی ۵۵ تا ۵۶ درجه شرقی قرار گرفته است. نهرهایی مانند آب حاجی‌لر، کچه‌قره‌شور، آب باینل، آب چقر بیگدلی و آب عبه‌خلی‌خان، زمین‌های جلگه‌ای گوکلان را آبیاری می‌کنند. مردم گوکلان بیشتر کشاورز هستند و سبک زندگی یکجانشینی دارند؛ برخلاف برخی اقوام بادیه‌نشین، آنان در پرورش درخت توت، تربیت کرم ابریشم و تولید پارچه‌های ابریشمی مهارت دارند و با روسیه در زمینه تجارت گاو، گوسفند و پارچه‌های ابریشمی ارتباط تجاری برقرار کرده‌اند. همچنین، کشت تریاک در میان آنان رواج دارد و میزان اعتیاد به استعمال آن قابل توجه گزارش شده است. در مقایسه با دیگر ترکمن‌ها، گوکلان‌ها چندان ساعی و پرکار به شمار نمی‌روند.
