آیه‌ای که به حرمت کتمان اشاره دارد، آیه 159 سوره بقره است که در آن خداوند می‌فرماید:
«إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَىٰ مِنْ بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ ۙ أُولَٰئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ» آن گروه (از علمای اهل کتاب) که آیات واضحه و هدایتی را که فرستادیم کتمان نمایند بعد از آنکه آن را برای (هدایت) مردم در کتاب آسمانی بیان کردیم، آنها را خدا و تمام لعن کنندگان (از جن و انس و ملک) نیز لعن می‌کنند.
در تفسیر این آیه آمده است که در زمان نزول، گروهی از یهودیان از پاسخ‌گویی به سؤالات مسلمانان درباره برخی مسائل دینی سرباز زدند، در حالی که آن مسائل در تورات آمده بود. این رفتار موجب نزول این آیه و بیان حرمت کتمان شد.
برخی از مفسران با استناد به این آیه، کتمان آیات الهی را موجب کفر می‌دانند. همچنین، این آیه در مباحث فقهی به‌ویژه در موضوع حجیت خبر واحد مورد استناد قرار گرفته است. استدلال بر این اساس است که اگر کتمان آیات الهی حرام است، پس بیان آنها واجب است، و در نتیجه، پذیرش اخبار دینی حتی از یک نفر نیز لازم است.
در مجموع، آیه 159 سوره بقره به‌عنوان «آیه حرمت کتمان» شناخته می‌شود و بر اهمیت نشر و بیان آیات الهی تأکید دارد.
