نقطۀ طغیان

نی نی؛ برآ چو ابر خروشان به کربلا طغیان سیل فتنه و موج بلا ببین

نامه ی قارون بخوان، قدر قناعت بدان مشت زری بیش نیست، مایهٔ طغیان او

طغیان طاغیان مهین را به شرق و غرب رایت معالج است و علاجت مفید باد

طغیان شوق بین که کجا زد به کشتنم اندوه را که فخر به همزادی من است

مگر شور عشقت ز طغیان نشیند که بحر سر شکم ز طوفان نشیند

پیش سامان سرشکم مایه دریا کم است بهر طغیان جنونم وسعت صحرا کم است