مفصل رهانی

به دایه گفت چار من تو دانی مرا از دست موبد چون رهانی

از صدق رهانی دل خود را از حیف وز صدق رهانی سر خود را از سیف

از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود وز بند هوس نمی رهانی دل خود

تو بی منصور دانستی و دانی مرا زین گفتن اینجا گه رهانی

تو شیری و شیران بکردار غرم برو تا رهانی دلم را ز گرم

بمُردن راضیم زین زندگانی اگر بازم رهانی می‌توانی