لعل بوگرگ

ای با رخت انوار مه و خور همه هیچ با لعل تو سلسبیل و کوثر همه هیچ

نه لعل است این بدین زیب و بها، چیست بگو تا این گهر ها را بها چیست

جان را ز روی لعل تو در تنگ آمده دل را ز شوق زلف تو سودا گرفته بود

بلکه از شربت لعل توشفائی یابد شده از چشم توچون چشم تو بیمار دلم

(ليت و لعل بايد فتوى داد، چرا كه امر فتوا بسيار عظيم است. (151)

عجب دارم که چون آموختی آن لعل گویا را کجا کی از دم گرم که اعجاز مسیحایی